Şimdi Sakin Ol ve Kendini Onun Kollarına Bırak

Yıllar yıllar önce tüm dertlerimi tek başıma, hiç olmadı bir elin parmağını geçmeyen canım dostlarımla halledebileceğime inandığım yıllar… Başımıza gelenlerin başına sonuna bakmadan, sadece o ana odaklanıp birlikte çıkış yolları aradığımız, uzun geceler boyu süren sohbetler dün gibi aklımda. Dostlarım ve pek tabi canım kendim bir çok derdime çare olmuş olsam da kronikleşmiş, sebebini sonucunu bir türlü kestiremeyip de “ah benim kötü kaderim” diye dertlendiğimiz o olayları çözemedik. Çözemeyip ancak birbirimizin yarasına üfledik, sarılarak güçlendik, birbirimize ağlayacak omuz olduk. Buraya kadar ki kısım kendi içinde güzel ve şükür sebebi. Fakat biz o dertleri neden çözemedik? Neden bazı hikayeler sürekli tekrar ederek bizi yaralamaya devam etti? Her defasında neden deneyip de yine yerlere düştük?

En çaresiz hissettiğim, artık bu derde, içinde bulunduğum kaosa dayanamıyorum dediğim günü dün gibi hatırlıyorum. Ani bir kararla taşındığım şehirde, yapayalnız hissederken, içimi kuşatan ve pek de kimselerle paylaşamadığım bir acı ile öylece bekliyordum. Günler birbirini kovalıyor, ben ne yapacağını bilmez halde sadece duruyordum. Tamam dedim, benim bir psikoloğa ihtiyacım var. Doğru bir yere, sıfır bilgi ile varmıştım. Bu da bir adım diyerek ilk bulduğum psikoloğun yolunu tuttum. Neyi nasıl anlatacağımı bilmezken, bir de yargılandığımı hissetmemle ikinci seansta psikoloğumla yollarımız ayrıldı.

Sonrasında bulduğumu sandığım bu doğru yoldan anında uzaklaştım. Yıllarca psikolog demek dayanılmaz bir dert içinde olmak ile özdeşleşmişti kafamda. Ne büyük hata. Bu hikayeden yıllar sonra anlayacaktım ki psikoloğa gitmek için öyle acılar içinde yanmaya, dertler derya şekilde depresyonun dibini boylamaya gerek yoktu. Erken teşhis ve tedavi tıpta hayat kurtardığı gibi ruhta da kaliteli bir yaşamın kapılarını aralayacaktı.

Ama az önceki bilince gecikmeli varmamdan dolayı yine yumurta kapıya dayanıp da işlerin en çözülemez hal aldığı günlerde birkaç psikolog ile hızlı buluşmalar gerçekleştirdim. Ani alınan kararlar ve sihirli değnek ile hızlıca çözülemeyecek olan problemler de bu yoldan beni hızla soğuttu. Görüşmelere bir çoğunda devam etmedim.

Fakat bir yandan da gözüm açılmaya başladı. Hayatımı kuşatan bir takım kaygı ve korkular günlerimi zorlaştırırken bunları olduğu gibi kabul etmek yerine nasıl çıkış yolları bulabileceğimi ararken buldum kendimi. Bir kaç yıl önce tekrar eden hikayelerimden yorulduğum bir anda tekrar -bu defa kendime söz vererek- terapiye başladım. Bir miktar yol alabildiğimizi söyleyebilirim. Tekrar nüksetse de bir süre için köpek ve dişçi fobilerimde büyük bir azalma ile hayatım kolaylaşmaya başladı. Sonrasında etik bulmadığım birkaç davranış ile bu psikoloğumla da yollarımı ayırdık.

Eş zamanlı olarak doğru yolda olduğumu anlamam dinlediğim 2 podcast kanalı ile karşılaşmama tekabül ediyor.

• Deniz Dülgeroğlu — Merdiven Altı Terapi
• Ortamlarda Satılacak Bilgi.

Tamam dedim ve doğdu güneşim. Ben bu yolculukta yalnız değilim. Benim gibi insanlar var.

Fakat doğruyu bilmek her zaman bunu doğru şekilde icra edebilmek cesareti ile aynı anlama gelmiyor. İlk olarak kendimle aynı kaygıları güden dostlarımla bu fikirleri beyin fırtınası yaparak masaya yatırdık. Bir çoğu da bir psikologtan destek alma konusunda bugün harika yollar aldılar. Bana gelecek olursak bu yola girmem uzun ve zorlu bir yolculuğun ardından oldu.

Hiç tanımadığım birine kendimi açmak başlı başına bir problemdi. Ölçümleyemediğim bir iyi olma yolunda, hangi yollarla, ne kadar sürede aklımdaki sorunlarla başa çıkmayı öğrenecektim? Hem zaten bir sürü zaman harcamam gerekirken maddi olarak da beni yoracak bir yolculuk değil miydi bu? Kendimi bu yoldan döndürmek için elimden geleni ardıma koymadım.

Gel gör ki bir gün fark ettim. Herkes çocukluğundan başlayıp an be an biriktirdikleriyle geçiriyor ömrünü. Bu birikimler bir takım tecrübeler olup hayat yolculuğunda yolu aydınlatsa da bir kısmı kimsenin görmediği yerlerde hatta kişinin bile hiç beklemediği anlarda bir karanlık şeklinde kuşatıyor insanın içini. Tüm realite psikologların bu konuda uzman olduklarını ve bir çok şekilde hayat yolculuğunu daha keyifli geçirmek için karanlıkları aydınlatmaya yaradığını bangır bangır söylüyor.

Bu defa büyük bir olay beklemedim. Bu defa daha psikoloğa gitmeden kaygılarla içimi kurutma tarafıma da yatmadım. Bu defa şu an ki olan halimle, kendime en uygun psikoloğu arayıp buldum. Oturup kendi içime dönüp, içimdeki aynada kendime uzun uzun baktım. Gördüğüm insanda nelerden memnundum veya nelerden değildim? Bu soruları kendime sorduktan sonra başladım yazmaya. Ben bunlardan memnun değilim. Kimseye söylemeyip de içinizde tuttuğunuz o ufak hatıra var ya onun nelere sebep olabileceğini öğrendikten sonra tekrar oturdum başladım yazmaya. Benin geçmişim böyle. Çocukluğumdan, aileme, arkadaşlarımdan, sevgililerime… Bu güne kadar hatırımı zorlayan çok iyi ve çok kötü her şey… İşte bunların hepsi ben. Bunları yazarken kendimi daha net gördüm. Zayıf yanlarımla yüzleştim. En önemlisi bu zayıf yanlarımı gizlemenin veya kendi kendime dert edinmenin hiçbir çözüm getirmeyeceğini artık kabul ettim.

Bu defa psikoloğun yolunu tuttuğumda kendimden emin, içimin dalgalı sularını daha dingin hale getireceğim konusunda şüphesizdim. Öyle de oldu. Tam teslimiyetle kendimi onun kollarına bıraktım. İşte şimdi gerçek bir terapinin ne demek olduğunu çok daha iyi anlıyorum. İnsan beynini serbest bıraktığında olabileceklere kendisi dahi inanamıyor.

Niyetim psikolog övücülük değil. Fakat ben önümde uzun yıllar bulunan bu yolculuğu her gün daha keyifli hale getirebilirken istiyorum ki sevdiklerim de getirsin. İstiyorum ki içimizin içimizi yediği, sebepsiz sandığımız göz yaşları ve kaygılar oturduğu yerden kalkıp gitsin.

Ben inanıyorum. Karın ağrım için bir doktora gidip, bu ağrının tedavisi için elimden geleni yapıyorsam, ruhumdaki ağrılara psikologla bir çare bulacağım. Her gün ağrılarım daha da azalırken, kendimi daha net şekilde içimdeki aynada görürken, engebeli de olsa manzarası güzel bu yolculuğun keyfini çıkarmaya devam edeceğim.